بررسی عوامل مرتبط با تمایل مربیان پرورشی به انتقال به حوزه ی آموزشی در مدارس متوسطه و راهنمایی استان همدان

جابه جایی شغلی یکی از مهم ترین دغدغه های مدیریت منابع انسانی در تمامی سازمان ها به خصوص نظام های آموزشی است. جابه جایی یا ترک شغل معلمان و مربیان آموزش و پرورش، هزینه های مستقیم (استخدام و آموزش و غیره) و غیر مستقیم زیادی را موجب می شود. هدف مطالعه ی حاضر بررسی عوامل مرتبط با گرایش مربیان پرورشی به انتقال به حوزه ی آموزشی می باشد. روش تحقیق از نوع مطالعات ترکیبی و جامعه ی آماری تحقیق شامل کلیه ی مربیان پرورشی استخدام رسمی و پیمانی دوره ی متوسطه و راهنمایی استان همدان به تعداد 614 نفر می باشد؛ که تعداد 344 مربی پرورشی با روش نمونه گیری طبقه ای انتخاب شده اند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه ی محقق ساخته است که شامل 97 سؤال در طیف لیکرت و 2 سؤال باز پاسخ در انتهای پرسشنامه است. این تحقیق در صدد پاسخ گویی به چهار سؤال اساسی به شرح زیر است: 1- چه تعداد از مربیان تربیتی تمایل به انتقال به حوزه ی آموزشی (تدریس) دارند؟ 2- مهم ترین علل عدم تمایل مربیان پرورشی به ماندگاری در شغل پرورشی چیست؟ 3- کدام عامل مهمترین پیش بینی کننده در میزان تمایل به ماندگاری در شغل پرورشی است؟ 4- مربیان چه پیشنهادهایی برای پیشبرد مؤثر امور و کاهش جابه جایی شغلی دارند؟ نتایج تحقیق نشان می دهد 45 درصد از مربیان تمایل به انتقال به حوزه ی آموزشی دارند و در صورتی که امکان انتخاب مجدد شغل وجود داشته باشد فقط حدود 40 درصد دوباره همین شغل را انتخاب می کنند. همچنین بر اساس نتایج تحقیق بین وابستگی شغلی، تعهد سازمانی، ویژگی های شغل پرورشی (توان انگیزشی شغل پرورشی)، میزان امکانات پرورشی مدرسه، رضایت شغلی، سن و سابقه ی خدمت با میزان گرایش مربیان به انتقال به حوزه ی آموزشی (تدریس) رابطه ی منفی وجود دارد و ویژگی های شغل (توان انگیزشی شغل) مهم ترین پیش بینی کننده از میزان گرایش مربیان پرورشی به انتقال به حوزه ی آموزشی (تدریس) است. نتایج حاصل از تحلیل سؤال های باز پاسخ، نتایج داده های کمی را تأیید می نمایند.